امسال مصادف با پانزدهمین سال انتشار مجله توان (ارگان رسمی کانون مهندسان ایرانی مقیم اتریش) است. در این روزها مسئولان جوان و پر شور مجله دست در دست پیش کسوتان با تجربه این مجله داده‌اند و در حال تهیه و تدارک پانزدهمین شمارهٔ توان هستند. تلاش ما بر این بوده است که مجله توان به دو زبان پارسی و آلمانی با محتوای مقالات فنی، فرهنگی، ادبی، اخبار و غیره منتشر شود و مقبول قشرهای مختلف ایرانیان مقیم اتریش قرار گیرد.
تلاش‌های بی‌شایبه، صمیمانه و قبل از هر چیز داوطلبانه و بی‌ادعای مسئولان جدید توان، قدیمی‌ها را به یاد دوران خوش گذشته می‌اندازد که ذکر آن خالی از لطف نیست. پاییز ۷۳ نسخه اول توان را زیر چاپ بردیم و با عبارت زیبای «گام نخست» راه را آغاز کردیم. البته مشکلات بسیاری بر سر راه بود، به قول حافظ عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکل‌ها، اما راه حل‌های مناسبی پیشنهاد شد و با زحمات بسیار مشکلات را از سر راه برداشتیم، تا مجله توان را به صورت امروز به دستتان برسانیم.
در ابتدای کار جدای از انتخاب نام مجله با مسایلی از قبیل تقسیم مسئولیت‌ها، یافتن مترجم و نویسنده با تجربه، توجه به سطح کیفی مجله و گنجاندن مقالات جدید علمی و مصاحبه با افراد تراز اول علمی و البته تامین هزینه مواجه بودیم. همچنین سعی داشتیم با پناه بردن به فرهنگ اصیل هر دو کشور ایران و اتریش تا جای ممکن از هر گونه ابتذال بپرهیزیم و هر چه در توان داشتیم در توان گذاشتیم!
پانزده سال گذشت، در این پانزده سال توان با چشیدن از سردی و گرمی روزگار تکمیل و تکمیل‌تر شد و از نظر مقالات و محتوا و حتی چاپ هر شماره بهتر از شماره قبل گردید. اکنون که به گذشته نظر می‌افکنیم، از ثمره کار خود شاد و خوشنودیم. به ویژه از اینکه تیمی جدید و جوان با وجود تمام مشکلات شخصی از قبیل مشکلات دانشجویی و کاری این مسئولیت خطیر توان را بر عهده گرفته‌اند و به نحو احسن آن را انجام می‌دهند، قوت قلب می گیریم و خوشحالیم که به هدف خود رسیده‌ایم.
در اینجا جا دارد که از کلیه پیش کسوتان و دست اندکاران و همکاران قدیم و جدید توان که این وظیفه سترگ را به دست گرفته و با فعالیت خستگی ناپذیر و زحمات بسیار زیاد گام‌های بزرگی برداشته و بر می‌دارند، تشکر کنم. موفقیت تنها نصیب کسانی خواهد شد که صمیمانه و بی‌ریا با یکدیگر همکاری کنند و هرگز خستگی و دلسردی را نپذیرند. فراموشمان نشود  که امروز همان فردایی‌ست که دیروز منتظرش بودیم. بنابر این باید از این فرصت طلایی که  بر پایه زحمات قابل تقدیر دوستان دیروزمان بود، با کمک یاران امروز استفاده کنیم و آیندهٔ پرمحتوا و پرباری برای «توانمان» بسازیم.