مهاجرت را می توان به یک فرصت تازه برای پیش‌برد زندگی مهاجر و همچنین آشنایی با فرهنگ و ملل مختلف تشبیه کرد. زندگی در کشوری جدید، مسایل و مشکلات تازه ای را در بر دارد که بیشتر ناشی از عدم آشنایی به امکانات موجود و قوانین حاکم بر جامعهٔ جدید است. در راستای کمک به حل مسایل و مشکلات ناشی از مهاجرت، از این پس در این صفحه خلاصه ای از قوانین اجتماعی اتریش را در اختیار شما می گذاریم. شما می توانید پرسش های خود در این رابطه را با نویسندهٔ این صفحه در میان بگذارید.

از آنجا که رکود اقتصادی سبب بالا رفتن آمار بی‌کاری شده است و تحصیلات دانشگاهی و سابقهٔ کار نیز از بیکار شدن جلوگیری نمی کنند، در آغاز به اختصار به قانون بیمهٔ بی‌کاری اشاره می کنیم:

قانون بیمهٔ بی‌کاری، یکی از سه بخش قوانین بیمه های اجتماعی (خدمات درمانی، بازنشستگی، بی‌کاری) اتریش است و در راستای کاهش خسارات ناشی از بی‌کاری استفاده می شود. لازم به اشاره است که بیمه های اجتماعی در اتریش اجباری می باشند و بیمه شدن به طور خصوصی و داوطلبانه در آن ممکن نیست. این بیمه ها بیش از ۹۰ درصد از اجتماع اتریش را تحت پوشش دارند و درصدی از حقوق ماهیانهٔ افراد به صندوق این بیمه ها پرداخت می شود.

حقوق بی‌کاری

این حقوق فقط به کسانی تعلق می گیرد که بنا به فرم اشتغال، خود را در قبال بی‌کاری بیمه کرده باشند. میزان آن، ۶۵ درصد از درآمد متوسط شخص متقاضی در یک مدت زمان مشخص قبل از وقوع بی‌کاری می باشد.

چنانچه تقاضای حقوق بی‌کاری در نیمهٔ اول سال به ادارهٔ کار تحویل داده شود، حقوق متوسط در دو سال قبل از این تقاضا مبنای محاسبهٔ حقوق بی‌کاری خواهد بود. در نیمهٔ دوم سال مبنای حقوق بی‌کاری، درآمد متوسط در سال قبل است.

شرایط دریافت حقوق بی‌کاری

شخص متقاضی باید قبل از وقوع بی‌کاری، مدت معینی تحت پوشش این بیمه شاغل بوده باشد. حداقل این مدت برای افراد زیر ۲۵ سال ۶ ماه در طول یکسال گذشته و برای افراد بالای ۲۵ سال، یکسال در طول دو سال گذشته می باشد.

نداشتن اشتغال، نداشتن ممنوعیت قانونی برای کار در اتریش و برخورداری از سلامت جسمی و روحی از دیگر شرایط دریافت این حقوق می باشند.

گذشته از این، شخص متقاضی باید برای مدت حداقل ۲۰ ساعت در هفته، آمادگی پذیرش شغل جدیدی را داشته باشد. این مدت برای کسانی که سرپرستی کودکان خردسال را به عهده دارند ۱۶ ساعت در هفته است. در حین این مدت، هر گونه تغییر در وضعیت سلامتی (وقوع بیماری) و یا شغلی (حتی اشتغال همسر و یا شریک زندگی) را باید بلافاصله به ادارهٔ کار گزارش داد.

مدت زمان دریافت حقوق بی‌کاری به طور متوسط ۲۰ هفته می باشد و می تواند به دلیل سابقهٔ طولانی کار به ۳۰ هفته افزایش یابد. این مدت برای افراد بالای ۴۰ سال و دارای سابقهٔ ۶ سال کار در حین ۱۰ سال گذشته به ۳۹ هفته و برای افراد بالای ۵۰ سال و دارای سابقهٔ ۹ سال کار در طول ۱۵ سال گذشته به ۵۲ هفته افزایش می یابد.

پس از خاتمهٔ مدت زمان دریافت حقوق بی‌کاری، چنانکه تغییری در وضعیت شغلی پدید نیامده باشد، امکان تقاضای کمک اضطراری وجود دارد. از آنجا که کمک های اضطراری به طور کامل از صندوق بیمهٔ بی‌کاری تامین نمی شوند، درآمد ماهانهٔ همسر و یا شریک زندگی بر میزان آن تاثیر می گذارد و می تواند از میزان آن حتی تا صفر بکاهد.

وظایف شخص بیکار در مقابل ادارهٔ کار:

در مدت زمان دریافت حقوق از ادارهٔ کار، شخص دریافت کننده موظف است که پیشنهادهای شغلی ادارهٔ کار و همچنین پیشنهاد گذراندن دوره های مختلف آموزشی را بپذیرد. نپذیرفتن این پیشنهادها می تواند به از دست دادن ۸ تا ۱۰ هفته ای حقوق بی‌کاری بیانجامد.